26.12.2023. Aínda que comezou na procuradoría case por casualidade, Amparo González (Vigo, 1972) é hoxe moi consciente da importancia da súa figura profesional para o mellor funcionamento da Xustiza. No seu 25 aniversario como procuradora en activo, é crítica coa implementación tecnolóxica de Lexnet ou os horarios de traballo e pon o acento no descoñecemento social que aínda existe de procúraa. “A xente non o ve, pero se non estivésemos nós aquí, a Xustiza sería aínda máis lenta, aos avogados pasaríanselles moitos prazos… E estamos desaproveitados”, sinala González.
Por que decidiches ser procuradora? Alguén da túa familia dedicábase ao mundo do Dereito?
Son a primeira da miña familia que se dedica a este mundo. Terminei a carreira e vin un anuncio no xornal dunha avogada que viña de fóra a facer un curso de práctica xurídica. Unha vez alí, por medio dunha prima miña, dixéronme que un procurador do Porriño estaba a buscar a alguén que fixese prácticas con el, así que fun e estiven con Javier Varela uns meses. Ata que no sitio no que estaba a facer a práctica xurídica, aquí en Vigo, propuxéronnos a dous compañeiros que quedasen como avogados e a min como procuradora, e así empecei.
Os procuradores tedes referentes?
Non. De feito, nas primeiras demandas que me daban no curso de práctica xurídica, se o procurador non era preceptivo eu quitábao, porque non sabía moi ben que facía un procurador. Pero, co tempo, a medida que avazó o curso e que fun coñecendo a profesión grazas ás prácticas en Porriño, fun dando conta da importancia dun procurador e que o mellor é nomear procurador en todos os procedementos, sexa preceptivo ou non.
Como lembras os primeiros anos de profesión?
Con máis ilusión que agora porque, co tempo, como ocorre en todos os traballos, vas queimando. Ao principio tes a ilusión de que mellore a Xustiza e os teus ingresos. Logo non todo é como o soñas.
Había moitas mulleres cando empezaches?
Si, xa eramos moitas. Quizá había algún home máis, pero fóronse xubilando. Ao principio non tiña a sensación de que houbese tantas mulleres, pero agora gañamos por maioría.
Cambiou moito a profesión en 25 anos?
Si. A tecnoloxía implantouse en todas partes e por tanto tamén no noso traballo. Antes había moitísimo máis papel e un trato máis persoal, tanto no xulgado como no Colexio, porque faciamos máis vida nel. Coincidiamos todos no xulgado, ben para facer fotocopias ou porque tiñamos que presentar algo, e facíase vida cos compañeiros. Agora vas ao xulgado correndo, fas catro cosas e volves ao despacho para estar pendente de Lexnet, que é un suplicio.
Houbo unha época na que había un servizo de presentación de escritos no Colexio de Procuradores e tiñamos que facer cola, como na charcutería, e mentres estabas alí falabas cun, falabas con outro e facíase máis vida cos compañeiros.
Poderían mellorar as tecnoloxías para que nun futuro a profesión sexa mellor?
Si, para que non teñas que ser escravo de Lexnet. O de 24 horas ao día 365 días ao ano, por moito que agora dérannos dúas semanas de “vacacións” en Nadal e o mes de agosto sexa inhábil, non desconectas porque sabes que algo pode caer.
En xeral, nesta profesión temos uns horarios moi raros. Se hai avogados que se dedican a outra cousa durante o día e traballan a última hora da tarde, éntranche escritos polo móbil para presentar. Claro que podes presentalos ao día seguinte, pero se tes o despacho en casa, como é o meu caso, e tal e como son eu, presento o escrito no momento no que o vexo porque penso “E se mañá non funciona Lexnet?”
Como valoras a importancia desa parte máis persoal, de acompañamento, que tanto caracteriza aos procuradores?
É moi importante. O trato co cliente, cando o acompañas ao poder ou o día do xuízo, explicarlle como son as cousas, que pode e non pode pasar, canto pode durar o procedemento, máis rápido ou máis amodo… E moitas veces tranquilizalo, porque o que a nós pódenos parecer unha “bobada”, porque é algo que vemos todos os días, a eles preocúpalles por pequeno que sexa. Para eles, calquera cousa é un mundo. É como cando vas ao médico, que sempre pensas que algo aparentemente pequeno pode ser máis complicado. Os procuradores temos que tentar que vexan que non vai pasar nada e que o leven ben.
Crees que a figura dos procuradores segue sendo moi descoñecida hoxe en día, tanto no mundo do Dereito como na sociedade en xeral?
Para os estudantes de Dereito quizá un pouco menos, pero si, para a xente de fóra aínda somos descoñecidos. Eu véxoo nas miñas fillas: cando lles preguntan “a túa nai a que se dedica?”, e contestan procuradora, dinlles “que é iso?”. A xente non o ve, pero se non estivésemos nós aquí, se xa a Xustiza é lenta, sería máis lenta aínda, aos avogados pasaríanselles moitos prazos… Como non se sabe o que facemos, parece que estamos aí sen facer nada. E estamos desaproveitados.
Que é o que máis che gusta da profesión?
Que é unha profesión bastante dinámica na que tes que ir bastante ao xulgado – aínda que, como dicía, agora imos menos–, e non estás metido sempre no despacho. O ir e vir ao xulgado dálle “vidilla” á profesión.
Fotografía: Punto GA-M.Riopa.
