18.10.2022. Cristina Álvarez-Cervela (Vigo, 1957) deixa o Colexio de Procuradores. Xubílase. Entrou como substituta en 1983 por unha baixa maternal de dous meses, chegaron a facerlle unha cea de despedida e chamárona á semana seguinte para ofrecerlle un contrato fixo de secretaria. E dende entón pasaron 39 anos. Os que ten por diante vaise dedicar a coidarse e a coidar: “Ademais de volver a nadar na piscina en horarios máis habituais e ir ao ximnasio, sobre todo voume dedicar a horta e a xardinería, e a coidar a finca e as súas árbores, como a oliveira que me regalaron os procuradores”.
Algún recordo especial de todos estes anos?
Cando apenas levaba un ano traballando, chegou un grupo de procuradores xóvenes. O colexio era daquela unha institución como antiga, coa imaxe típica de vellos moi serios, con traxe escuro e fumando puros. De súpeto, entraron uns seis procuradores novos e foi como un choque. Ao mesmo tempo que toda a sociedade ía evolucionando, rexuvenecían o colexio e o trato que tiñamos aquí. Tiveron moito que ver coa modernización do colexio: foi unha revolución total.
Como cambiou o teu traballo nestes case 40 anos?
As miñas tarefas non cambiaron tanto. Ocúpome principalmente de traballo de secretaría como a turno de oficio, actas de reunións, rexistros de colexiados, queixas, etc. Pero o que cambiou, e moito, é a tecnoloxía. Antes facíao cunha máquina de escribir e papel carbón e papel cebola, e agora cun ordenador. É dicir, o meu traballo segue sendo o mesmo, pero con avances tecnolóxicos. Algúns cambios costáronme máis que outros, pero todos foron vantaxosos e efectivos.
Tes bos recordos? Que mensaxe che gustaría deixar?
Si, moi bo! O 90% das persoas coas que trato son procuradores cos que manexo asuntos administrativos. Teño mala memoria e ás veces esquézome cousas, pero cando algún procurador me lembra que o axudei cando se colexiou, gústame moito. Os recordos máis valiosos que levo comigo son os da xente. Aquí fanse amizades que duran para sempre. E só desexo que isto nunca se peche, que aquí queda xente moi boa e moi válida.
Que che gustou máis e que menos?
É curioso que o que máis e o que menos me gusta do meu traballo sexan as dúas caras da mesma moeda: o trato coa xente. É marabilloso cando son xente simpática, pero hai outros que entran de maneira ruda e arrogante e iso moléstame enormemente. Tamén chega aquí xente de fóra con dúbidas ou con queixas: dende moitos d o turno de oficio ata xente perdida preguntando por unha dependencia dos xulgados. E atopas de todo.
Que vas facer a partir de agora?
Ademais de volver a nadar na piscina en horas máis habituais e ir ao ximnasio, sobre todo voume dedicar á horta e á xardinería, e a coidar a finca e as súas árbores. Fíxome moita ilusión que os meus compañeiros me regalasen unha oliveira como recordo e vouna plantar moi pronto. Acompañará a unha árbore moi especial que teño na leira de Callobre, a carón da Estrada: a coñecida como sobreira de Valiñas. Trátase dunha sobreira mediterránea que se estima que foi plantada cara ao ano 1715. A Xunta de Galicia clasificouno como árbore senlleira, unha protección de exemplares concretos que, polas súas características destacadas (tamaño, idade, rareza, beleza, ou significado histórico-cultural, etc.), considéranse reliquias botánicas.
