22.06.2021. A preocupación social que Celso Emilio Ferreiro mostra na súa obra, tamén a amosou na súa vida real. Ao longo dos 16 anos que o poeta de Longa noite de pedra exerceu como procurador en Vigo, mostrou unha atención especial ás persoas máis desfavorecidas ou que tiñan un peor coñecemento dos procedementos xudiciais.
Celso Emilio frecuentaba o barrio da Pedra e desinteresadamente asesoraba a moitas persoas que vivían ou traballaban nesta zona do casco vello de Vigo, especialmente ás que nalgún momento puideron ter un proceso xudicial, case sempre vinculado a pequenos problemas de contrabando, coñecidos na posguerra como mercado negro.
Foron precisamente as dificultades e deficiencias nas necesidades máis básicas da época, que en moitas ocasións se converteron en fame, o que empuxou a moita xente ao mercado negro. O tempo do ‘pan negro’ das tarxetas de racionamento, das colas para obter aceite, arroz ou azucre, ao que Celso Emilio era sensible como poeta e como procurador.
A Praza da Pedra, que baixaba á area por un lado e ao barrio do Berbés polo outro, converteuse xa no século XVII nun punto destacado da vila. Aquí se celebraba o mercado, pero tamén era o lugar de encontro dos vigueses no que antes se trataban os asuntos da vila, xa que daquela aínda non adquirira o título de cidade. Co paso dos anos, a súa función comercial non desapareceu, senón que evolucionou. Aos produtos chegados de ultramar, como o café ou o tabaco, engadíronse outros e aínda queda espazo para produtos artesanais e alimentos típicos da zona.
A historia do mercado negro é a crónica da supervivencia. Unha historia que definiu non só a vida dunha xeración, senón tamén a literatura dun tempo, que o poeta galego asumiu como propio. Isto reflíctese nun dos poemas máis coñecidos de Longa noite de pedra:
Si é túa a miña noite,
Si choran os meus ollos o teu pranto,
Si os nosos berros son iguales,
Coma un irmáu che falo.
